ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΦΕΡΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΤΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Ο ΘΕΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ.
Σ' ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ, ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Διαβαστε για την πραγματικη κατάσταση στην Γερμανία....

ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ...


Γράφει η Μαρία Ψαράκη
 O ανταποκριτής του '' Der Spiegel '', Φέρρυ Μπατζόγλου μιλά στο ραδιόφωνο για τη Γερμανία και εγώ κάνω αυτόματα τραγικούς συνειρμούς για τα σχέδια των εταίρων- δανειστών μας, ώστε να κάνουν την Ελλάδα όμοια με την δήθεν κραταιά... Γερμανία όπου οι πολίτες ευημερούν και προκόβουν.

Έχουμε και λέμε λοιπόν :
Σε μία χώρα 83 εκ.ανθρώπων, τη μεγαλύτερη πληθυσμιακά στην Ε.Ε, το 60% αυτών, 50 εκ. δηλαδή, δεν έχουν καμία απολύτως περιουσία. Με ιδιωτικό χρέος μεγαλύτερο του ελληνικού, και συνολικά δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, στα ίδια επίπεδα με την Ελλάδα. Με μια σημαντικότατη διαφορά όμως : η Ελλάδα διαθέτει περισσότερα περιουσιακά στοιχεία, κατέχοντας κερδοφόρες δημόσιες υπηρεσίες, τεράστια ακίνητη περιουσία, υπόγειο πλούτο, οφειλόμενα ποσά από τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ιδιωτικά τώρα, η φορολόγηση των ακινήτων, έφτασε το 2011, τα 2,4 δις, στο 1/500 δηλαδή της συνολικής αντικειμενικής τους αξίας που ξεπερνά τα 1,2 τρις ευρώ.
Τομέας κοινωνικής πρόνοιας : 5 εκ Γερμανών επιβιώνουν, σε πολυώροφα εργατικά κτίρια,απολύτως περιθωριοποιημένοι, εισπράττοντας επίδομα, καταναλώνοντας από το πρωί μπύρες, βλέποντας τηλεοπτικές εκπομπές χαμηλότατου επιπέδου, χωρίς πρόσβαση σε βιβλία ή εφημερίδες, ενώ τα παιδιά τους παίζουν playstation όλη μέρα, πολιτιστικά εξαθλιωμένα, έχοντας χαμηλότατο γλωσσικό επίπεδο. Τομέας Παιδείας : η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, τετραετής μόλις, ως την Δ' δημοτικού. Στα 9 τους, τα παιδιά χωρίζονται σε 3 διαφορετικά σχολεία : όσα έχουν την οικονομική δυνατότητα προωθούνται στο 9τάξιο Γυμνάσιο που οδηγεί στο Πανεπιστήμιο, τα μη προνομιούχα, προωθούνται απλώς στην Τεχνολογική Εκπαίδευση. Στη Γερμανία, η πορεία ενός ανθρώπου αποφασίζεται στα 9 του χρόνια, γεννώντας μια ρατσιστική ελίτ- τέρας. Κατασκεύασμα- έκτρωμα ενός κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου, απολύτως, προς αποφυγή.
Πηγή:  http://fimotro.blogspot.com

Ο Πάνος Καμμένος στο Δίστομο 11-3-2012 (βίντεο)

Η Ομιλία του Πάνου Καμμένου στην αίθουσα συνδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Διστόμου, στις 11-3-2012, που ο Πάνος Καμμένος επέλεξε προκειμένου να διατυπώσει δημόσια τις ιδρυτικές αρχές της παράταξης "ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ".

Η άποψη του Αυστραλού Πρωθυπουργού για το μεταναστευτικό


Η άποψη του Αυστραλού Πρωθυπουργού για το μεταναστευτικό


Ο Αυστραλός πρωθυπουργός Kevin Rudd πρότεινε στους Μουσουλμάνους που θέλουν να ζουν κάτω από τον Ισλαμικό νόμο της Σαρία, να φύγουν από τη χώρα.
Έπειτα από τις δηλώσεις του κ. Kevin Rudd ακολουθεί ο κοινωνικός σχολιασμός στο θέμα από τον Βασίλη Κασιμάτη.

Η κυβέρνηση της... Αυστραλίας θέλει να αποτρέψει τυχόν τρομοκρατικές ενέργειες, βάζοντας στο στόχαστρο τους φανατικούς. Ο Rudd εξαγρίωσε μερικούς Αυστραλούς Μουσουλμάνους, λέγοντας ότι υποστηρίζει το να επιτηρούνται τα τζαμιά της χώρας από υπηρεσίες πληροφοριών. Τα λόγια του ήταν:

«Οι μετανάστες, και όχι οι Αυστραλοί, είναι αυτοί που πρέπει να προσαρμοστούν. Έτσι είναι, και άμα τους αρέσει! Βαρέθηκα να ανησυχούμε σε αυτή τη χώρα μήπως προσβάλλουμε ένα άτομο ή την κουλτούρα του. Από τότε που έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Bali, η πλειοψηφία των Αυστραλών ένιωσε ένα κύμα πατριωτισμού. Η κουλτούρα μας εξελίχθηκε σε δύο αιώνες γεμάτους αγώνες, προσπάθειες και νίκες από εκατομμύρια άντρες και γυναίκες που επιζητούσαν την ελευθερία. Η κύρια γλώσσα που μιλάμε είναι τα Αγγλικά. Όχι τα Ισπανικά, τα Λιβανέζικα, τα Αραβικά, τα Κινέζικα, τα Γιαπωνέζικα, τα Ρωσικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Οπότε, αν θέλετε να γίνετε μέρος της κοινωνίας μας, μάθετε τη γλώσσα μας! Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό. Αυτό δεν είναι κάποιο Χριστιανικό, ακροδεξιό, πολιτικό κίνημα, αλλά γεγονός: Χριστιανοί, άντρες και γυναίκες, με Χριστιανικές αρχές, ίδρυσαν αυτή τη χώρα, και αυτό είναι καθαρά καταγεγραμμένο. Αρμόζει, λοιπόν, να το δείχνουμε πάνω στους τοίχους των σχολείων μας. Αν ο Θεός σας προσβάλλει, σας προτείνω να βρείτε άλλο μέρος του κόσμου για να ζήσετε, διότι εμάς ο Θεός είναι μέρος της κουλτούρας μας. Θα δεχτούμε αυτά που πιστεύετε, χωρίς ερωτήσεις. Αυτό που ζητάμε είναι να δεχτείτε κι εσείς αυτό που πιστεύουμε εμείς, και να ζήσετε μαζί μας με αρμονία, χαρά και ειρήνη. Αυτή είναι η δική μας χώρα, η δική μας γη και ο δικός μας τρόπος ζωής, και θα σας προσφέρουμε κάθε ευκαιρία να τα απολαύσετε κι εσείς. Όμως, μόλις χορτάσετε να παραπονιέστε, να γκρινιάζετε και να μουρμουρίζετε για τη σημαία μας, τον όρκο πίστης στη χώρα μας που δίνετε όταν παίρνετε την υπηκοότητα, τα χριστιανικά μας πιστεύω, τον τρόπο ζωής μας, τότε σας ενθαρρύνω να εκμεταλλευτείτε μιά άλλη μεγάλη ελευθερία της Αυστραλίας: Το δικαίωμα να φύγετε! Αν δεν είσαστε ευχαριστημένοι, τότε φύγετε! Δε σας φέραμε εδώ με το ζόρι. Εσείς διαλέξατε να έρθετε. Οπότε, δεχτείτε τη χώρα που εσείς διαλέξατε!»

Μήπως θα έπρεπε επιτέλους και στην δική μας χώρα να βγει κάποιος υπεύθυνος να πει κάτι;...

Οι Ελληνες μετανάστες στην Γερμανία


Οι Έλληνες μετανάστες στην Γερμανία

Σύμβαση Περί Επιλογής και Τοποθετήσεως Ελλήνων εργατών εις γερμανικάς επιχειρήσεις», 30 Μαρτίου του 1960. Αυτό ήταν το ξεκίνημα της πιο έντονης μετανάστευσης των Ελλήνων, που βιώθηκε όσο καμία άλλη. Ήταν η κορύφωση και το τέλος του μαζικού ξενιτεμού των Ελλήνων προς την Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική, τον 20ο αιώνα.

Δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια στη χώρα μας, με τα χωριά να ερημώνουν από την εσωτερική μετανάστευση προς τις μεγαλουπόλεις, λόγω της φτώχιας και της ανεργίας. Αλλά κι εκεί, λύση δεν υπήρχε. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της. Έτσι, η υπογραφή της ελληνογερμανικής Σύμβασης, αποτέλεσε μία «μεγάλη ευκαιρία» για χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες, κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα, που παρά την τρομερή εμπειρία της γερμανικής κατοχής και τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα, ξεκίνησαν για τη Γερμανία, αναζητώντας το νέο, το καλύτερο, το αναγκαίο.

Στην ουσία, πολλοί εξ αυτών δεν γνώριζαν καν τι υπογράφουν, έπαιρναν τις απαραίτητες οδηγίες και με τη σφραγίδα στο διαβατήριο έφευγαν για τη χώρα, που τούς υπόσχονταν ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που τους επιφύλασσε η πατρίδα. Τελικά, ήταν μία μετανάστευση «άγρια», όπως τονίζουν πολλοί από τους πρώτους Έλληνες, που πήραν τον δρόμο για τα ξένα. Χωρίς προοπτικές. Οι Γερμανοί τούς θεωρούσαν τότε προσωρινούς, φιλοξενούμενους εργάτες, «τεμάχια», όπως τους χαρακτήριζαν τα γερμανικά εργοστάσια και τα ανθρακωρυχεία, όταν ζητούσαν εργατικά χέρια από την Ελλάδα και αλλού.

Gastarbeiter (φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι) τούς αποκαλούσαν ή Katzelmacher, όπως υποτιμητικά χαρακτήριζαν στη Βαυαρία τους μετανάστες, που προέρχονται από τις νότιες χώρες. Σκληρά τα πρώτα χρόνια και όπως διαπίστωσαν οι μετανάστες η Γερμανία δεν ήταν … Αμερική, όπως την ονειρεύονταν κάποιοι.

Ειδικά στο ξεκίνημα, η στέγαση των μεταναστών εργατών γινόταν σε παραπήγματα, τα οποία, εν μέρει, προέρχονταν από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως αναφέρεται στα αρχεία του Κέντρου Τεκμηρίωσης και του Μουσείου DOMiD, της Κολωνίας. Κάθε εργάτης είχε στη διάθεσή του ένα κρεβάτι σε κουκέτα, ένα ντουλάπι που κλείδωνε, μια θέση στο τραπέζι του φαγητού και μια καρέκλα ανά άτομο. Οι εστίες, χωρισμένες ανά φύλο (αν υπήρχαν αντρόγυνα έπρεπε να χωρίσουν), συχνά αποτελούσαν τμήμα των εργοστασιακών εγκαταστάσεων.

Αν με κάτι είχαν να αντιπαλέψουν, με όλες τους τις δυνάμεις, οι μετανάστες από την αρχή, αυτό ήταν το «ακόρντ» (πλαφόν στην παραγωγικότητα), που όσοι προσπαθούσαν να το ξεπεράσουν για να πάρουν πριμ, κατέληγαν, σε πολλές περιπτώσεις, με σοβαρά προβλήματα υγείας. Ταυτόχρονα, προκαλούσαν την αντιπάθεια των Γερμανών συναδέλφων τους, που έμεινα πίσω, καθώς τα «ακόρντ» ανέβαιναν συνεχώς εξαιτίας των Gastarbeiter.

Δεν ήταν, βέβαια, το όνειρο του γρήγορου χρήματος που τούς ωθούσε στα άκρα, αλλά η προοπτική να τα βγάλει πέρα η οικογένεια στην Ελλάδα, με τα εμβάσματα που έστελναν. Κι αν ήταν δυνατόν, να χτίσουν ένα σπίτι στην πατρίδα, ν' ανοίξουν ένα μαγαζί και έτσι να προετοιμάσουν την επιστροφή τους.

Η προσωρινότητα έγινε, τελικά, μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα. Σε μια χώρα, όπου η σημερινή γενιά των Ελλήνων είναι πλήρως ενταγμένη στην τοπική κοινωνία, γεγονός που αναγνωρίζεται απ΄ όλους. Ξεπερνούν το 1,5 εκ. οι Έλληνες που πέρασαν συνολικά από τη Γερμανία. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έως το 1973, όταν η Γερμανία πάγωσε μονόπλευρα όλες τις συμβάσεις πρόσληψης αλλοδαπών, μετανάστευσαν περίπου 600.000 Έλληνες εργάτες. Σήμερα, σε όλη τη Γερμανία, οι Έλληνες υπολογίζονται στις 350.000.

Πολλοί από τους πρώτους Έλληνες μετανάστες, έχοντας συνταξιοδοτηθεί, επέστρεψαν στα χωριά τους. Δεν είναι λίγοι, όμως, εκείνοι που έμειναν στη Γερμανία, για να είναι κοντά στα παιδιά και τα εγγόνια τους, στη δεύτερη πια πατρίδα. Χαρακτηριστικό είναι ένα στιχάκι ανώνυμου μετανάστη: «Τώρα που την πήρες την πολυπόθητη σύνταξή σου γιατί δεν επιστρέφεις στην πατρίδα, την Ελλάδα; Τότε που ήθελα δεν μπορούσα. Τώρα που μπορώ, δεν θέλω. Η νοσταλγία μου αρκεί».


Τα "Πέτρινα Χρόνια"

«Ευλογία του Θεού», αποκάλεσαν πολλοί τη μετανάστευση στη Γερμανία, καθώς δεν έβλεπαν άλλη διέξοδο. Άλλοι την ονόμασαν «κατάρα του Θεού» και «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο». Αυτή ήταν η μεγάλη «έξοδος», με μία μόνο βαλίτσα στο χέρι, γεμάτη «όνειρα και ελπίδες», για μία καλύτερη τύχη, για ένα νέο μέλλον. «Ήταν η εποχή που λέγαμε ότι: η Ελλάδα παράγει πέτρες και Γκάσταρμπαϊτερ. Μήπως, όμως, αυτό ήταν το σύνθημα της παρηγοριάς;», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο επετειακό βιβλίο της Ελληνικής Κοινότητας στη Νυρεμβέργη.



Ζητούσαν «τεμάχια»

Με την υπογραφή της σύμβασης άνοιξαν στην Αθήνα (επί της οδού Βίκτωρος Ουγκώ) και στη Θεσσαλονίκη (επί της οδού Δωδεκανήσου) οι εν Ελλάδι Γερμανικές Επιτροπές, που ενέκριναν την πρόσληψη των Ελλήνων εργατών, εξετάζοντας εξονυχιστικά την καταλληλότητά τους, από άποψη υγείας και ειδικών γνώσεων, ενώ οργάνωναν και το ταξίδι τους. Η τακτική προσέλκυσης την εποχή εκείνη θύμιζε «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο», όπως έχει παραδεχτεί και ένας πρώην διευθυντής της Γερμανικής Επιτροπής στην Αθήνας.

Ο Χανς Γιόργκ Έκχαρντ, που εργάστηκε στο Γραφείο Θεσσαλονίκης από το 1965 έως το 1967, μας εξιστορεί, πως οι ιατρικές εξετάσεις ήταν πολύ αυστηρές: μετρήσεις μυών, ακτινογραφίες θώρακος, οδοντιατρικές εξετάσεις κ.ά.

«Έπρεπε να επιλέξουμε καλό ανθρώπινο υλικό, αυτή ήταν η εντολή. Από Γερμανία μας λέγανε 'στείλτε μας τόσα τεμάχια', και αυτό πιστέψτε με, με πονούσε πολύ, καθώς αντίκριζα καθημερινά νέους ανθρώπους να ψάχνουν για ελπίδα, ένα καλύτερο αύριο», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από τη Στουτγκάρδη, ο 67χρονος σήμερα Χανς Γιόργκ Έκχαρντ.

Και συνεχίζει: «Οι εργοδότες ήθελαν να προσλάβουν μόνο νέους, υγιείς ανθρώπους, με γερά χέρια και πόδια, για να εργαστούν στη βιομηχανία. Η Ελλάδα ήταν και η πρώτη χώρα που έστειλε στη Γερμανία γυναίκες χωρίς τους συζύγους. Μπορείτε να φανταστείτε το δράμα αυτών των γυναικών, που πήγαιναν σε έναν ξένο τόπο, αφήνοντας συζύγους, παιδιά, χωρίς να ξέρουν ούτε μία λέξη γερμανική. Οι γυναίκες προτιμούνταν από τις φάμπρικές της κλωστοϋφαντουργίας, αλλά και στη βιομηχανία ηλεκτρικών ειδών, καθώς τα χέρια τους ήταν πιο λεπτά και επιδέξια, απ΄ αυτά των ανδρών. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις εικόνες στο σταθμό του τρένου, στη Θεσσαλονίκη, με τους άνδρες να αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια τις συζύγους τους, κρατώντας μωρά παιδιά στην αγκαλιά τους. Και εκείνες, με απόγνωση, να προσπαθούν να τούς δώσουν κουράγιο».

Το πρώτο συμβόλαιο, όπως αναφέρει ο κ. Έκχαρντ είχε συνήθως διάρκεια ενός έτους, και δεν ήταν καλά πληρωμένο. Αν όλα πήγαιναν καλά, οι γυναίκες είχαν, μετά, το δικαίωμα να αλλάξουν δουλειά, πόλη και να κάνουν πρόσκληση, με συναίνεση του εργοδότη, στον σύντροφο τους. Αν, όμως, δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις του εργοδότη, έχαναν το δικαίωμα να εργαστούν στη Γερμανία.

Ο κ. Έκχαρντ, που έρχεται συχνά στην Ελλάδα, και δη στη βόρεια- «ο ωραιότερος προορισμός», όπως λέει- μιλάει με σεβασμό για τους Έλληνες της Γερμανίας, που κατάφεραν να ενσωματωθούν καλύτερα από όλους τους αλλοδαπούς. Φρόντισαν τη μόρφωση των παιδιών τους, τα οποία σήμερα έχουν καταλάβει καίριες θέσεις στη Γερμανία σε πολλούς τομείς, ενώ κρατούν την παράδοση και τον πολιτισμό τους. Όσο για την Μπιλντ και το Φόκους τονίζει πως, όσα γράφονται δεν αντικατοπτρίζουν τα αισθήματα των περισσοτέρων Γερμανών.



«Γραμμή της Ελπίδας»



Αν, λοιπόν, ήταν τυχεροί οι υποψήφιοι μετανάστες, που κατακλύζανε καθημερινά τις Γερμανικές Επιτροπές, έπαιρναν την πολυπόθητη «πράσινη κάρτα» εργασίας. Γι' αυτούς που έκαναν αίτηση στην Αθήνα, το ταξίδι ξεκινούσε συνήθως από τον Πειραιά, με το θρυλικό φέριμποτ «Κολοκοτρώνης», για να φτάσουν στο Μπρίντεζι της Ιταλίας και στη συνέχεια, με τρένο, για τη Γερμανία. Από τη Θεσσαλονίκη ταξίδευαν προς το Μόναχο, με ειδικές αμαξοστοιχίες, που ήταν συνήθως υπερπλήρεις, καθώς μετέφεραν, σε πολλές περιπτώσεις, πάνω από 1.000 άτομα. Τα μαζικά αυτά ταξίδια, τα οποία η γερμανική διοίκηση μέχρι το 1972 τα ονόμαζε «μεταφορές», έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των μεταναστών.

Στο ταξίδι από Θεσσαλονίκη προς Μόναχο πολλοί κάθονταν πάνω στη βαλίτσα τους, κατά τη διάρκεια όλου του ταξιδιού, που κρατούσε δυόμισι μέρες. Ειδικοί συνοδοί διενεργούσαν ελέγχους μέσα στο τρένο και υποδείκνυαν στους ταξιδιώτες πώς να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες, τούς εφιστούσαν την προσοχή στην καθαριότητα και τούς απαγόρευαν να πετούν σκουπίδια από το παράθυρο. Κανείς από τους μετανάστες δεν συνειδητοποιούσε τότε ότι, οι «παραβάσεις των ορίων» θα αποτελούσαν τα θεμέλια της μελλοντικής τους ζωής.

Στο Μόναχο, τα τρένα έφθαναν στη γραμμή 11, την οποία οι Ιταλοί είχαν βαφτίσει «Γραμμή της Ελπίδας». Από εκεί, τούς οδηγούσαν στο πρώην αεροπορικό καταφύγιο, κάτω από το σιδηροδρομικό σταθμό, που είχε διαμορφωθεί σε αίθουσα διαμονής. Από την πρωτεύουσα της Βαυαρίας, οι μετανάστες προωθούνταν κυρίως στη μεταλλουργική βιομηχανία, στα εργοστάσια κατασκευής ηλεκτρολογικών και ηλεκτρονικών ειδών, αλλά και στις χημικές βιομηχανίες, από τη Νυρεμβέργη έως τη Στουτγάρδη, την Κολωνία και το Ντίσελντορφ, το Αμβούργο και το Βερολίνο.

«Φωνάξαμε εργάτες και ήρθαν άνθρωποι»

Ένας από τους Έλληνες που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τους μετανάστες, είναι ο Γρηγόρης Ζαρκάδας, από τη Φρανκφούρτη, όπου ζει από το 1964. Ο ίδιος εργάστηκε, επί 30 χρόνια, ως κοινωνικός λειτουργός, στο Κέντρο Μεταναστών Φρανκφούρτης, πρώτα με τους Έλληνες και αργότερα με άλλης εθνικότητας μετανάστες. Από το 1997 μέχρι σήμερα, εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στον κεντρικό δήμο της Φρανκφούρτης, έχοντας διατελέσει πρόεδρος της Επιτροπής Αλλοδαπών, από την ίδρυσή της, το 1992, έως το 1997.

Ο κ. Ζαρκάδας σημειώνει ότι, η απαρχή «προμήθειας» εργατικού δυναμικού στη Γερμανία, με συμβάσεις εργασίας, έγινε με την Ιταλία και συνέχισε με την Ελλάδα, την Ισπανία, την Τουρκία, το Μαρόκο, την Πορτογαλία, την Τυνησία και τη Γιουγκοσλαβία. Οι συμβάσεις αυτές, στο σύνολο τους, κατοχύρωναν πλήρως τα εργασιακά- ασφαλιστικά δικαιώματα των εργατών. Και αυτό γιατί τα ανανεωμένα γερμανικά συνδικάτα (DGB), φρόντισαν να μην χρησιμοποιηθούν οι ξένοι εργάτες ως μοχλός πίεσης μισθών και ημερομισθίων. Παρ΄ όλα αυτά προβλήματα υπήρχαν.

«Η απέλαση από την Γερμανία ήταν το πιο εύκολο που μπορούσε να συμβεί με απόφαση κάθε τοπικής υπηρεσίας- αστυνομίας, αλλοδαπών. Μπορούσαν τα κρατίδια να εκδώσουν τις δικές τους διατάξεις, που ήταν δεσμευτικές για την πολιτική των δήμων. Η βασική φιλοσοφία πίσω από τις διατάξεις καταστολής, θα έλεγε κανείς, είναι ότι ο αλλοδαπός είναι επικίνδυνος για την τοπική κοινωνία και πρέπει να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντα της. Το ότι δεν συνέβησαν έκτροπα οφείλεται στα γερμανικά συνδικάτα και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της Γερμανίας», υποστηρίζει ο κ. Ζαρκάδας.

Συγκροτημένη ομοσπονδιακή πολιτική ενσωμάτωσης, τα χρόνια εκείνα, δεν υπήρχε, οπότε τα κρατίδια και οι Δήμοι, ανάλογα με την πίεση και το ποσοστό των αλλοδαπών, αλλά και την επίδραση προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων, εφάρμοζαν μέτρα, που θεωρούσαν σωστά για την κοινωνική ενσωμάτωση αλλοδαπών.

«Το 1967 παρατηρήθηκε η πρώτη μικρή οικονομική κρίση στη Γερμανία και φούντωσε η συζήτηση για μαζική απέλαση των αλλοδαπών. Για όλα τα προβλήματα ανεργίας, εγκληματικότητας κλπ. οι αλλοδαποί ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος», θυμάται ο κ. Ζαρκάδας.

Και προσθέτει: «Ακροδεξιά, νεοναζιστικά στοιχεία, εμφανίστηκαν και μπήκαν και σε δημοτικά συμβούλια. Σε αυτό το κλίμα, άρχισε να συνειδητοποιεί η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας ότι το πολιτικό κενό, που βασίζονταν στην προσωρινότητα των μεταναστών, ήταν λάθος επιλογή. Ο συγγραφέας Μαξ Φριτς είπε τότε το περίφημο, «'φωνάξαμε εργάτες και ήρθαν άνθρωποι'».

Μόλις το 1973, όταν η Γερμανία πάγωσε μονόπλευρα όλες τις συμβάσεις πρόσληψης αλλοδαπών, δειλά-δειλά άρχισαν να αναγνωρίζονται οι μετανάστες, ως αναπόσπαστο κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας.

Ένας τρίτος σταθμός στην πορεία του μεταναστευτικού κινήματος στη Γερμανία είναι η προσπάθεια του φιλελεύθερου σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού να προχωρήσει σε θεσμοθετημένη πολιτική ενσωμάτωσης των μεταναστών.

«Το πρώτο βήμα ήταν η θεσμοθέτηση ομοσπονδιακού επιτετραμμένου για θέματα μεταναστών και ο διορισμός του πρώην πρωθυπουργού της Ρηνανίας Βεστφαλίας Kuhn, Χάιντς Κουν το 1978. Ένα χρόνο μετά, συντάχθηκε η πρώτη έκθεση για την κατάσταση των μεταναστών και τις προτάσεις για την πορεία της ενσωμάτωσης τους στη γερμανική κοινωνία», αναφέρει ο κ. Ζαρκάδας.

«Παράλληλα, θεσμοθετείται και η ένωση γλώσσας 'Sprachverband', με σκοπό τη χρηματοδότηση της εκμάθησης της γερμανικής σε όλα τα επίπεδα. Την οργάνωση ανέλαβαν τα κατά τόπους λαϊκά πανεπιστήμια, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά και πρωτοβουλίες πολιτών», συμπληρώνει.

Οι προτάσεις Κουν περιλάμβαναν τη διευκόλυνση απόκτησης της γερμανικής υπηκοότητας στους ηλικιωμένους, τη χορήγησή της σε όλα τα νεογέννητα αλλοδαπά παιδιά, τη χορήγηση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην τοπική αυτοδιοίκηση, την άμεση εκπαίδευση αλλοδαπών νηπιαγωγών και δασκάλων.

«Η νέα εποχή για τους μετανάστες στη Γερμανία αρχίζει μετά το 1998, με τη συνεργασία των πρασίνων και των σοσιαλδημοκρατών στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση», επισημαίνει ο κ. Ζαρκάδας, σημειώνοντας: «Αμέσως αναγνωρίζεται, θεσμοθετημένα πλέον, η Γερμανία ως χώρα μετανάστευσης. Άμεσα προωθήθηκε η αλλαγή του νόμου για την απόκτηση της υπηκοότητας και αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στη γερμανική υπηκοότητα, με αρχή τον τόπο γέννησης και όχι τη φυλετική προέλευση, που ίσχυε ως τότε. Ο νόμος τέθηκε σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου του 2000. Ήταν η χρονιά που άρχισαν να εκλέγονται και οι πρώτοι Έλληνες σε δημοτικά συμβούλια διαφόρων κρατιδίων στη Γερμανία».

Οργάνωση των Ελλήνων

Οι Έλληνες της Γερμανίας είναι και η πρώτη μεταναστευτική ομάδα που προχώρησε στην ίδρυση συλλόγων, που το 1965 συνενώθηκαν κάτω από την «ομπρέλα» της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων (ΟΕΚ), που ιδρύθηκε στη Στουτγάρδη.

«Η ΟΕΚ, στην οποία ανήκουν 150 Ελληνικές Κοινότητες απ΄ όλη τη χώρα, με περίπου 50.000 μέλη, μελετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες στο Ομόσπονδο Κράτος της Γερμανίας και προασπίζεται τα δικαιώματά τους, προωθώντας στους αρμοδίους φορείς τα δίκαια αιτήματά τους», υπογραμμίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο επί τρεις θητείες πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Κωνσταντίνος Δημητρίου.

«Παράλληλα- επισημαίνει- αγωνίζεται για τη διατήρηση και καλλιέργεια της εθνικής, γλωσσικής και πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων μεταναστών και των παιδιών τους και εργάζεται για την ευρύτερη διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς και των προοδευτικών παραδόσεων του λαού μας».

Γεννημένος στη Γερμανία, με καταγωγή από τη Θεσπρωτία, ο κ. Δημητρίου έχει βιώσει, ως παιδί, τις συνέπειες της μετανάστευσης, έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια κοντά στους παππούδες και τις γιαγιάδες, στην Ελλάδα. Αποκαλεί «γενιά της θυσίας» τους πρώτους μετανάστες, που στερήθηκαν την ασφάλεια της οικογένειας, την πατρίδα, τη νεότητά τους.

«Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται μελό είναι όμως η αλήθεια», σημειώνει ο κ. Δημητρίου, προσθέτοντας: «Πενήντα χρόνια μετά θα πρέπει, όμως, να κάνουμε και τον απολογισμό μας, που είναι θετικός, και αυτό τονίστηκε στην εκδήλωση, που είχαμε στις 2 Μαΐου, στην παλιά βουλή, στη Βόννη. Όλα αυτά τα χρόνια, οι Έλληνες της Γερμανίας πέτυχαν να κερδίσουν μία περίοπτη θέση στην αγορά εργασίας, αλλά και να ενσωματωθούν με τέτοια επιτυχία, ώστε οι γερμανικές αρχές να τους περιγράφουν ως 'η αφανής μειονότητα'. Είτε σαν εργάτες - ειδικευμένοι ή ανειδίκευτοι - είτα σαν υπάλληλοι, γιατροί, γαστρονόμοι ή επιχειρηματίες ακόμη και σαν ερευνητές και καθηγητές πανεπιστημίων, έχουν καταστεί πλέον αναπόσπαστο μέρος της γερμανικής κοινωνίας».

Ο κ. Δημητρίου υπενθυμίζει ότι, η ελληνική μετανάστευση εργαζομένων στην Γερμανία οδήγησε και «σε μία άνευ προηγουμένου στενή συνεργασία, αλλά και σε μία λίαν επιτυχημένη φιλική σχέση, στην μακρά ιστορία των δύο λαών. Οι Έλληνες λειτούργησαν σαν 'γέφυρα' επικοινωνίας, προωθώντας και διατηρώντας την κατανόηση και την φιλία και αυτό ακόμη και σε δύσκολους καιρούς».

50χρονα και για την ελληνορθόδοξη εκκλησία

«Το 1960 ξεκινήσαμε από το μηδέν και σήμερα είμαστε η τρίτη αναγνωρισμένη εκκλησία στη Γερμανία, με δικούς μας ναούς, παιδικούς σταθμούς και πολιτιστικά κέντρα», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Μητροπολίτης Γερμανίας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης κ. Αυγουστίνος, με την ευκαιρία της 50χρονης παρουσίας των Ελλήνων στη χώρα αυτή.

«Όλοι οι Έλληνες που ήρθαν στη Γερμανία ήταν πρέσβεις της χώρας μας. Ήρθαν ως ξένοι εργάτες, αλλά πέτυχαν, στάθηκαν σωστά στην 'καρδιά' της Ευρώπης, και έτσι σήμερα είμαστε μία ζωντανή παρουσία στη Γερμανία, όπου έχουμε το πιο καλό όνομα. Αυτό, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ας μη ξεχνάμε ότι, χωρίς την παρουσία των Ελλήνων και όλων των ξένων μεταναστών, η Γερμανία δεν θα ήταν αυτή που είναι σήμερα. Αυτό πιστεύω ότι οι Γερμανοί το αναγνωρίζουν και το τιμούν. Γι΄ αυτό και τονίζω ότι, σήμερα, η οικονομική κρίση δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε πολιτισμική κρίση», επισημαίνει ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος.

Στα έγκατα της γης

Οι μετανάστες αναλάμβαναν πολλές φορές δουλειές, που δεν ήθελαν να κάνουν οι Γερμανοί. Έτσι, βρέθηκαν και στο μέτωπο της εξόρυξης άνθρακα, που την εποχή εκείνη ήταν η σημαντικότερη πηγή ενέργειας της γερμανικής οικονομίας. Οι συνθήκες της καθημερινής δουλειάς ήταν ιδιαίτερα σκληρές.

Ο Παναγιώτης Διγκόλης, από το Παλαιόκαστρο Κοζάνης, που δούλεψε στα ορυχεία της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, θυμάται: «Δεν είχα κλείσει ακόμα τα 25 μου χρόνια, όταν πήρα την απόφαση να φύγω για τη Γερμανία. Έκανα πρώτα την αίτηση στην Κοζάνη και από εκεί με ειδοποίησαν να πάω στη Θεσσαλονίκη, όπου οι Γερμανοί μας πέρασαν από ιατρικές εξετάσεις, από την κορυφή ως τα νύχια. Μου βρήκαν πως έχω δύο δόντια χαλασμένα, που αν δεν τα σφράγιζα, δεν θα με πέρναγαν. Άντε λεφτά και για οδοντίατρο, αλλά τι να έκανα; Έπρεπε να φύγω, αλλιώς χανόμασταν».

Τελικά, έφυγε από τον Πειραιά στις 25 Αυγούστου 1963, με τον «Κολοκοτρώνη», για να πάει στην Ιταλία και από εκεί στο Μόναχο, με τρένο. Κατέληξε στο Έσσεν, της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, όπου έπρεπε να περάσει ξανά από ιατρικές εξετάσεις. Η πρώτη κατοικία του ήταν στις ειδικά διαμορφωμένες, για τους μετανάστες, παράγκες, στο Όμπερχάουζ, όπου οι συνθήκες διαβίωσης ήταν υποτυπώδεις.

«Το πρώτο που μας είπαν-μας εξιστορεί ο Παναγιώτης Διγκόλης- ήταν να έχουμε πάντα την κάρτα μαζί μας. Ένα νούμερο ήμουν και εγώ, όπως όλοι μας. Ποιος ήξερε το όνομά μου; Στη σειρά μου ήμασταν 27 άτομα, όλοι νέοι. Ανάσα δεν πήραμε. Το βράδυ φτάσαμε, το ξημερώματα μας πήγαν για δουλειά. Ένα μήνα, περίπου, μας εκπαίδευαν για το πώς θα εργαστούμε στα ανθρακωρυχεία. Μας έδωσαν και 100 μάρκα προκαταβολή.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που κατεβήκαμε με το σιδερένιο κλουβί στη βάθη της γης. Φόβος δεν υπήρχε στο μυαλό μου. Εννιακόσια μέτρα βάθος και εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, παρά μόνο ότι έπρεπε να μείνω σε αυτή τη δουλειά, διαφορετικά θα με γυρνούσαν πίσω. Μόνο αυτό σκεφτόμουν. Όταν βγήκαμε ξανά στη γη δεν μπορούσαμε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον από τη μουτζούρα του κάρβουνου. Γελούσαμε με την ψυχή μας, σαν μικρά παιδιά και χαιρόμασταν τον ήλιο».

Δύο χρόνια άντεξε σε αυτή τη δουλειά, ο κ. Παναγιώτης, ώσπου κάποιοι συμπατριώτες του βρήκαν δουλειά σε χαρτοποιείο, στο Μπεργκισκλάμπαχ, απ΄ όπου πήρε και τη σύνταξή του. Εν τω μεταξύ είχε φροντίσει να πάει στο χωριό του, όπου παντρεύτηκε την Περιστέρα του, με την οποία έχει αποκτήσει τέσσερις κόρες.

Η πρώτη δασκάλα

Έχουν περάσει γενιές και γενιές Ελλήνων της Γερμανίας από τα χέρια της. Όλοι, αναφέρονται με σεβασμό στην πρώτη δασκάλα που έφτασε στο Μόναχο το 1959, μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, έχοντας αποφοιτήσει από την Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Ο λόγος για την Μαρίνα Μούσα, το γένος Σταματάκη, από το Ηράκλειο της Κρήτης.

«Τελικά, επέλεξα να μείνω στο Μόναχο για να συνεχίσω τις σπουδές μου, κάνοντας μετεκπαίδευση στη θεραπευτική αγωγή. Εκεί, γνωρίστηκα με πολλούς Έλληνες, με τους οποίους είχαμε την ιδέα να μαζέψουμε τα Ελληνόπουλα για να τα διδάξουμε τα ελληνικά», θυμάται η 74χρονη σήμερα εκπαιδευτικός, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

«Ήταν πάνω από 200 παιδιά. Έτσι, δημιουργήσουμε ένα ελληνικό σχολείο, βάσει του γερμανικού εκπαιδευτικού προγράμματος, με τη βοήθεια του Βαυαρικού Υπουργείου Παιδείας. Στην αρχή, ήμασταν μόνο τρεις εκπαιδευτικοί. Ιδρύσαμε και ένα σύλλογο για την προστασία των συμφερόντων μας. Στην επιτροπή βάλαμε και τον Πρίγκιπα του Ανοβέρου, για να έχουμε την εύνοιά του. Το γυμνάσιο που ιδρύσαμε το ονομάσαμε Όττο, βασιλεύς της Ελλάδος' και αυτό ενθουσίασε τους Γερμανούς», συνεχίζει.

Η πρώτη αυτή προσπάθεια εξαπλώθηκε στη συνέχεια και σε άλλες πόλεις της Βαυαρίας. Αργότερα, η κα Σταματάκη αποφάσισε να μετακομίσει στη Ρηνανία-Βεστφαλία, ανταλλάσσοντας τη θέση της με τον διαπρεπή σήμερα καθηγητή, Βασίλειο Φθενάκη.

Πενήντα ένα χρόνια μετά την έλευσή της στη Γερμανία, η κα Σταματάκη, η οποία και σήμερα συνεχίζει να διδάσκει εθελοντικά, μιλάει για μία «αναγέννηση του ελληνισμού».

«Τα 50χρονα των Ελλήνων της Γερμανίας, που γιορτάσαμε πανηγυρικά στη Βόννη στις 2 Μαΐου, μου χαρίζουν καινούργια δύναμη, ενθυμούμενη τις πολλές προσπάθειες που καταβάλλαμε όλοι οι Έλληνες. Έστω και στην ηλικία που είμαι θα συνεχίσω να προσφέρω ότι μπορώ. Με χαρά διαπιστώνω και θέλω να το γράψετε αυτό, ότι οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν ενσωματωθεί, χωρίς να έχουν αφομοιωθεί όμως, και αυτό το θεωρώ σημαντικό. Αυτή είναι άλλωστε η φύση του Έλληνα. Όπου και αν πήγε, με την εργατικότητα και το φιλότιμο που μας διακρίνει, αγάπησε το ξένο περιβάλλον κα το έκανε δικό του, όπως και οι Έλληνες της Γερμανίας».

Παντρεμένη με τον Παλαιστίνιο, Ζαμίλ Μούσα, από το 1964, η κα Σταματάκη αντιμετώπισε την «απορία», όπως λέει, των φίλων Γερμανών, που δεν περίμεναν από την ίδια να κάνει έναν τέτοιο γάμο. Καταλήγοντας, δεν παραλείπει να μας αναφέρει ότι, στο αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε στις σχέσεις Ελλάδας-Γερμανίας, αντιτίθενται πολλοί Γερμανοί, οι οποίοι τονίζουν ότι οι σχέσεις των δύο χωρών δεν πρέπει να διαταραχτούν.

Τα παιδιά που έμεναν πίσω

Τραγική πτυχή στην υπόθεση της μετανάστευσης των Ελλήνων στη Γερμανία αποτέλεσαν τα παιδιά τους, που ήταν αναγκασμένοι να αφήσουν πίσω, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή σε κάποια θεία, ακόμα και σε μακρινό συγγενή. Τραύματα ανεξίτηλα άφησε η ιστορία αυτή και στα παιδιά και στους γονείς. Τα παιδιά, που κάποια από αυτά καλά- καλά δεν θυμόνταν τους γονείς, πάσχιζαν να είναι υπόδειγμα. Οι δε γονείς, που τα έβλεπαν να μεγαλώνουν μέσα από τις φωτογραφίες, «ξεγελούσαν» τον εαυτό τους, με την παρηγοριά πως ό,τι έκαναν ήταν για το δικό τους καλό.

Συγκινητικές είναι και οι ιστορίες των γυναικών, που έμεναν, συνήθως πολλές μαζί, σε ένα δωμάτιο, όπου κάθε βράδυ, μετά τη δουλειά, έκλαιγαν απαρηγόρητες, τα πρώτα χρόνια. Έπρεπε, όμως, να αντέξουν.

«Οσμιζόμασταν τα ρούχα της μητέρας, όταν την νοσταλγούσαμε»

Μία από τις τρεις κόρες της οικογένειας Ζαχαράκη, η Ιωάννα από τη Χρυσομηλιά Καλαμπάκας, γεύτηκε από μικρή την πίκρα που ένιωσαν τα παιδιά των μεταναστών που έμειναν πίσω.

«Ήμουν μόλις οκτώ ετών, όταν η μητέρα μας, Σοφία Ζαχαράκη, έφυγε για τη Γερμανία, για να εργαστεί σε εργοστάσιο σοκολάτας στο Άαχεν, μαζί με τη θεία μου. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα ότι παρακαλάγαμε να πάνε όλα καλά εκεί στη Γερμανία, ώστε να μπορέσει η μητέρα μας να γυρίσει στο σπίτι. Κάθε φορά που τη νοσταλγούσαμε πηγαίναμε στην ντουλάπα για να οσμιστούμε τη μυρωδιά των ρούχων της», αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Ιωάννα Ζαχαράκη, που σήμερα ζει στο Σόλινγκεν της Γερμανίας.

Και συνεχίζει, με δάκρυα στα μάτια: «Η μόνη μας παρηγοριά, τα γράμματα και οι φωτογραφίες που παίρναμε. Και εμείς στέλναμε τις δικές μας, όλο χαμόγελα, για να μην καταλάβουν τη στεναχώρια μας. Στο πίσω μέρος των φωτογραφιών ιχνηλατούσαμε τα χεράκια μας για να δει η μητέρα πόσο μεγαλώσαμε».

Τις δουλειές του σπιτιού τις είχαν αναλάβει- εξ' ολοκλήρου- οι τρεις αδελφές, παιδούλες ακόμη. Ζύμωναν, κουβάλαγαν ξύλα, φρόντιζαν και τον παππού, που ήταν άρρωστος. Από 14 ετών, η Ιωάννα αναγκάστηκε να ζήσει μόνη της στην Καλαμπάκα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της. Τον Οκτώβριο του 1981, ταξίδεψε μόνη της με το τραίνο «Ακρόπολη», για να πάει στους γονείς της, στη Γερμανία.

Το πάθος της να ανταμείψει τους κόπους και τις θυσίες που έγιναν γι΄ αυτήν, την οδήγησε στο να σπουδάσει γερμανική φιλολογία και κοινωνιολογία. Σήμερα, διδάσκει στα πανεπιστήμια του Μπόχουμ και του Ντίσελντορφ, έχοντας εξειδικευτεί σε θέματα μετανάστευσης και διαπολιτισμικότητας.

Έχει στο ενεργητικό της πολλά συγγράμματα, ενώ τώρα είναι σε εξέλιξη ένα πρόγραμμά της, για μαθητές ηλικίας 10-13 ετών, που ήδη εφαρμόζεται στο πειραματικό σχολείο του Σόλινγκεν.

«Το πρόγραμμα αυτό, που απευθύνεται όχι μόνο στους μαθητές, αλλά και στους γονείς και τους δασκάλους, έχει ως στόχο την ανατροφή των αξιών εκείνων που θα ενισχύσουν το σεβασμό προς το συνάνθρωπο, ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα τη γερμανική κοινωνία», τονίζει η κα Ζαχαράκη, εκφράζοντας την ελπίδα να μεταφερθεί το πρόγραμμα και στην Ελλάδα, που τώρα έχει γίνει χώρα υποδοχής μεταναστών.

Η Ιωάννα Ζαχαράκη, εκλέγεται, εδώ και δέκα χρόνια, δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του Σόλινγκεν, ενώ είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Δικτύου Ελλήνων Αιρετών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.



Ένα από τα επονομαζόμενα παιδιά «βαλίτσα», θυμάται…



Τα παιδικά του χρόνια τα θυμάται ως ένα ατέλειωτο «πήγαινε-έλα», μεταξύ Ελλάδας- Γερμανίας. Ο λόγος για τον Σεβαστό Σαμψούνη, αντιπρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων Γερμανίας και ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου "Grossenwahn Verlag Frankfurt Am Main", στη Φρανκφούρτη.

Την πρώτη φορά που τον άφησαν οι γονείς του στη γιαγιά του, στο Τυχερό Έβρου, απ΄ όπου κατάγονταν ο πατέρας, ήταν μόλις τριών μηνών. Ακολούθησαν άλλες επτά μετοικήσεις. Τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού τις τελείωσε στο Τυχερό, τις υπόλοιπες στο Ντάρμσταντ, ενώ στη διάρκεια του Γυμνασίου υποχρεώθηκε ν' αλλάξει τρεις διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα. Λύκειο τελείωσε στη Φρανκφούρτη.

«Ο πατέρας ήρθε στη Γερμανία το 1963 και αρχικά δούλεψε σε ανθρακωρυχείο του Έσσεν. Η μητέρα ήρθε αργότερα, το 1965, όταν αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο Ντάρμσταντ, όπου και γεννήθηκα», εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Σεβαστός Σαμψούνης. «Ανήκω στα παιδιά δεύτερης γενιάς, τα επονομαζόμενα και 'παιδιά βαλίτσα', αφού πέρασα όλη μου την παιδική ηλικία, με μια βαλίτσα στο χέρι» μας λέει και συνεχίζει: «Μεγαλώσαμε χωρίς να γνωρίζουμε καλά τους γονείς μας. Μου έλειπε πολύ η οικογένεια. Τη στοργή των γονιών μου την αναπλήρωνε η οικογένεια της θείας μου, την οποία φώναζα μαμά. Όταν έλεγαν τα ξαδέλφια μου ότι δεν είναι δική μου (μαμά), αλλά δική τους, και πως η δική μου ήταν στη Γερμανία, έκλαιγα. Δεν μπορούσα τότε να καταλάβω γιατί έπρεπε συνεχώς η μητέρα μου να είναι κάπου αλλού και όχι μαζί μου. Ξέρετε ότι, το κάθε παιδί χρειάζεται μία ιδιαίτερη φροντίδα και όσο να σε προσέχουν, ούτε οι γιαγιάδες ούτε οι θείες μπορούν να αναπληρώσουν την αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα».

Σήμερα, στα 44 του χρόνια, ο Σεβαστός συναισθάνεται ότι αυτά που έζησε ήταν μία αναγκαιότητα, αν και πολλές φορές, στο παρελθόν, κατηγορούσε τους γονείς του για όσα περνούσε.

«Τα χρόνια εκείνα, τα νέα ζευγάρια, παρ΄ όλες τις δεσμεύσεις που είχαν, έκαναν οικογένεια και παιδιά, όπως άλλωστε όλοι οι Έλληνες, αλλά και οι άλλης εθνικότητας μετανάστες στη Γερμανία. Πίστευαν πως θα έμεναν μόνο για λίγα χρόνια στην Γερμανία και πως θα επέστρεφαν γρήγορα πίσω, γι΄ αυτό και έστελναν τα παιδιά τους στην Ελλάδα σε παππούδες και θείους, προκειμένου να πάνε σε ελληνικό σχολείο και να μην αποκοπούν από την ελληνική πραγματικότητα. Προσωπικά, μετά τα 16 μου χρόνια άρχισα να δένομαι με τους γονείς μου», μας λέει.

Τελικά, ο Σεβαστός κατάφερε «να σταθεί» στα πόδια του και, όπως εξομολογείται, η ευαισθησία αυτή των παιδιών του χρόνων διοχετεύτηκε στο γράψιμο και τη ζωγραφική. Ξεκίνησε από τα 13 του χρόνια, γράφοντας στίχους- δύο έγιναν και τραγούδια λαϊκά- αλλά δεν συνέχισε. Το 1995, εξέδωσε μία ποιητική συλλογή, «Η ακολουθία της Αλώσεως», με δικά του σχέδια και πολύ αργότερα, το 2005, εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα «Η επικίνδυνη συνήθεια να αισθάνομαι», από της εκδόσεις Β. Κυριακίδη. Το 2009, εικονογράφησε ένα παιδικό βιβλίο της γνωστής συγγραφέως, Ελένης Τσακμάκης, μετανάστρια και αυτή στη Γερμανία. Αυτό που θα επιθυμούσε ο κ. Σαμψούνης, είναι να προβάλλει, μέσα από τον εκδοτικό του οίκο, τα έργα συγγραφέων, που γράφουν στα γερμανικά, έχοντας μεγαλώσει ανάμεσα σε δύο πατρίδες.

«Οι άνθρωποι αυτοί έχουν να πούνε πολλά σε σχέση με όλους τους άλλους, που έχουν μεγαλώσει με μία πατρίδα, μία οικογένεια. Προσωπικά, αισθάνομαι σήμερα υπέροχα που είχα αυτή την τύχη. Δυστυχώς, κάποια από τα παιδιά που μεγάλωσαν, όπως εγώ, δεν κατάφεραν ποτέ να ισορροπήσουν, κάνοντας ακόμα και λάθος επιλογές», λέει ο Σεβαστός.

Ανάμεσα σε δυο πατρίδες

Γεννήθηκε στην Κολονία, από πατέρα Έλληνα, από την Καβάλα και μητέρα Γερμανίδα. Ο 39χρονος, σήμερα, δημοσιογράφος Εμμανουήλ Γκόγκος, ασχολήθηκε ειδικότερα, τα τελευταία χρόνια, με το θέμα της μετανάστευσης των Ελλήνων, συναισθανόμενος ο ίδιος την ανάγκη να ανατρέξει στις ρίζες του.

Με δική του πρωτοβουλία συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο φωτογραφικό αρχείο, από τα πρώτα χρόνια των Ελλήνων στη Γερμανία. Το υλικό αυτό αποτέλεσε και τη βάση της έκθεσης «Ελληνική μετανάστευση στη Γερμανία 1960-1980», την οποία επιμελήθηκε ο ίδιος, για λογαριασμό του Κέντρου Τεκμηρίωσης και του Μουσείου DOMiD, της Κολωνίας.

«Πατρίδα μου είναι η Γερμανία, αγαπώ πολύ όμως και την Ελλάδα», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Γκόγκος, ο οποίος έχει σπουδάσει γερμανική φιλολογία και φιλοσοφία.

«Η έκθεση αυτή- προσθέτει- ήταν ένα χρέος προς τον πατέρα μου και προς όλους τους Έλληνες, που ήρθαν στη Γερμανία προσωρινά, έγιναν όμως αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας».

Η φωτογραφική έκθεση παρουσιάζει τη διαδρομή των Ελλήνων μεταναστών από τα καπνοχώραφα της φτωχής μεσογειακής χώρας στις γραμμές παραγωγής των γερμανικών εταιρειών, από τον ευρύ οικογενειακό κύκλο στη μοναξιά των εργατικών εστιών, από τις συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές αποχαιρετισμού έως τη σταδιακή εγκατάσταση στη «δεύτερη πατρίδα».

Πηγή: Ανώνυμος έλληνας μετανάστης

Ένα διαφορετικό χρονικό του μεταναστευτικού στην χώρα μας...(προς σκέψη και συζητηση)


Ένα διαφορετικό χρονικό του μεταναστευτικού στην χώρα μας...(προς σκέψη και συζητηση)

Που και πως μας οδήγησε η ατομικιστική σκέψη!! Είμαστε τελικά άξιοι της τύχης μας.


*Πρώτα ήρθαν οι Αλβανοί*
Και πήραν τις δουλειές των χτιστών και των εργατών της γης Κι εγώ, που δεν ήμουν τίποτα από τα δύο, είπα: "*Καλά είναι.. Γίνονται και οι δουλειές φθηνότερα*".
Και μετά άρχισαν να κλέβουν τα σπίτια στα χωριά.
Αλλά εγώ, που δεν έχω σπίτι σε χωριό, είπα δεν πειράζει...
Τι κι αν μας μισούν, κι αν δεν συνυπογράφουν ΑΟΖ...Τι κι αν έδωσαν τον Αυλώνα ΜΑΣ στον προαιώνιο εχθρό για να ελλιμενίζει το Στόλο του στα νώτα μας και να μας χτυπήσει πισώπλατα; Ας είμαστε ανοιχτόμυαλοι...
Κι αυτά το ΟΥΚ και το Λιμενικό, όλοι Φασίστες είναι. Μα συνθήματα ήταν αυτά στην παρέλαση; Εκθέτουν τη χώρα διεθνώς!
Πώς; Οι Αλβανοί γράφουν στα σχολικά τους βιβλία για Τσαμουριά και Μεγάλη
(Φυσική) Αλβανία; Σιγά μην πέσουμε στο επίπεδό τους! Εμείς είμαστε Ελευθεριακοί!!!

*Μετά ήρθαν οι Μαύροι*
Και άρχισαν πουλώντας CDs και DVDs πειρατικά, καταστρέφοντας τα μαγαζιά Κι εγώ, που δεν είχα videoclub ή δισκοπωλείο, είπα: Δεν πειράζει.
Αγόραζα και κανένα πειρατικό που και που.
Κι έκανα και το μάγκα στην παρέα παζαρεύοντας (άσχετα που τα μισά δεν «παίζανε»).
Και φέρανε πρέζα με AIDS και εξαπλασιάστηκαν τα κρούσματα στους εξαρτημένους Αλλά εγώ, που εξαρτώμαι μόνο από τα λεφτά, είπα και τι έγινε...
Βγαίνουν από τη μέση τα πρεζόνια.

*Αργότερα ήρθαν οι Κινέζοι*
Και έφεραν ρούχα φτηνά και παράνομα και ρήμαξαν τις βιοτεχνίες και τα μαγαζιά.
Κι εγώ, που φοράω μόνο ξένα επώνυμα, είπα άσε τη φτωχολογιά να ντυθεί φτηνά.
Και τι με νοιάζει που η Ιταλική Μαφία είναι από πίσω...
Ή μπας κι έχω φυτείες βαμβάκι και θα χάσω έσοδα;

*Κάπου τότε ήρθαν οι Ρουμάνοι*
Κλέφτες με ακροβατική δεινότητα που έμπαιναν και στα πιο ψηλά σπίτια.
Αλλά αγόρασα συναγερμούς και πόρτες ασφαλείας και χρηματοκιβώτιο.
Και είπα: Άσε τους χαζούς να ανησυχούν...
Και θαύμαζα πώς σκαρφαλώνανε τόσο ψηλά κάθε που έκλεβαν γνωστό μου.

*Μαζί ήρθαν και οι Ανατολικιές*
Και οι νέες κι όμορφες έγιναν π@#@#@νες και οι γριές γηροκομούσαν.
Και γ@#@#@, εγώ κι οι φίλοι μου, #@#@#@ που δεν βλέπαμε ούτε στα όνειρά μας...
Και οι συνταξιούχοι χήροι παντρεύτηκαν με δέλεαρ τη σύνταξή τους...
Και οι αναλογιστικές μελέτες των ταμείων τινάχτηκαν στον αέρα...

Αλλά είπα: Ας είναι καλά η ιδιωτική ασφάλεια, δεν έχω να ανησυχώ.
Κι αντί να υπάρχουν οργανωμένα και νόμιμα γηροκομεία, Όπου οι γέροι θα ζούσαν παρέα με επιστημονική φροντίδα...Οι φίλοι μου τους άφησαν απομονωμένους με γηροκόμες που τους κλέβουν Και είπα: Καλύτερα, ας μείνουν στα σπίτια τους...

*Ήρθαν όμως και οι Γεωργιανοί κι οι Ρώσοι*
Ανήλεοι εγκληματίες, για τους οποίους η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία Και πρώτα πήραν τον έλεγχο της νύχτας και την προστασία Και οι φυλακές έγιναν το φέουδό τους και τα Καλάσνικωφ καθημερινότητα Αλλά εμένα τι με νοιάζει; Μήπως έχω νυχτομάγαζο; Ας φροντίσει η Αστυνομία, τζάμπα (δεν) πληρώνω φόρους;;;

*Και οι Πολωνές και οι Ουκρανές*
Έγιναν καθαρίστριες και υπηρέτριες και ξέμαθα να βάζω πλυντήριο και να σιδερώνω Και η γυναίκα μου κάνει μανικιούρ κάθε εβδομάδα, οπότε γιατί να τα χαλάει; Ούτως ή άλλως άμα δεν της έχω «γυναίκα» να καθαρίζει, κουράζεται και τσαντίζεται Ενώ τώρα είναι ξεκούραστη από το άραγμα όλη μέρα στον καναπέ Πώς πληρώνω; Εννοείται μαύρα, τρελός είμαι να μου βάλουν τεκμήριο;

*Και η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο Εργοτάξιο*
Κι αντί να ανακαινιστούν τα παλιά, ωραία κτήρια, χτίζονταν ολοένα καινούρια Και η Αθήνα απλώθηκε σα ροχάλα στο πρόσωπο της Αττικής Και τινάχτηκε στον αέρα κάθε αστικός προγραμματισμός Και χρειάστηκαν νέες γραμμές ΜιΜιΜι και ηλεκτροδότησης και υδροδότησης και αποχέτευσης και ΟΤΕ Αλλά έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και επιτέλους γίναμε «Όπως Αμερική» Και κονομήσανε χοντρά οι εργολάβοι που χρησιμοποιούσαν ανασφάλιστο προσωπικό και φοροδιέφευγαν.

*Αρκετά αργότερα έφτασαν οι ΑφγανοΠακιστανοΜπαγκλαντεσιανοί*
Καιρός ήταν γιατί οι Αλβανοί είχαν ακριβύνει πολύ Άσε που σήκωναν κεφάλι και αγόραζαν και ακίνητα και γίνονταν κι εργολάβοι Και τα σχολεία είχαν γεμίσει Ανατολικάκια (αλλά εγώ το δικό μου σε ιδιωτικό.)
Αυτοί μας έφεραν Ελονοσία (που είχε εκριζωθεί το 1973) και Ηπατίτιδες Αλλά εγώ καίω ΚΑΤΟΛ όλη μέρα και βάζω ΑΟΥΤΑΝ και δε κινδυνεύω Κι εμβολιάστηκα (πάντα Δημοσία Δαπάνη - τζάμπα εισφοροδιαφεύγω.)
Αυτοί κοιτάνε τις γυναίκες μας σαν πουτάνες, γιατί δε φοράνε χιτζάμπ Και κλέβουν τσάντες στο δρόμο και μέσα από τ' αυτοκίνητα Και χτυπάνε αλύπητα ηλικιωμένους και γυναίκες και κλέβουν τα κοσμήματα σκίζοντας τους τα αυτιά και τα μούτρα Κι είπα στη γυναίκα μου: Δε θα φοράς κοσμήματα και αντί για τσάντα θα φορά κατάσαρκα τα χρήματα και καλύτερα να κινούμαστε μόνο με πλαστικό χρήμα.
Τι πειράζει που έτσι θα παρακολουθείται κάθε αγορά μας; Είμαστε όμως ασφαλέστεροι

*Μετά ήρθαν κι αυτοί από το Μαγκρέμπ*
Και η Αραβική «Άνοιξη» γέμισε με τους καρπούς της την Ελλάδα (ας είναι καλά οι Τούρκοι δουλέμποροι που έβγαλαν πάνω από 20 ΔΙΣ ευρώ από όσους μας ξερνάνε)
Κι αυτοί είναι χειρότεροι από όλους τους άλλους, γιατί είναι και φανατικοί Μουσουλμάνοι και απαίτησαν και Τζαμί στην Αθήνα, 200 χρόνια μετά που ξεφορτωθήκαμε το βδέλυγμα  Αλλά εγώ, που δεν έχω πατήσει Εκκλησία 25 χρόνια τώρα, είπα: Τι διάολο; Φτιάξτε τους ένα Τζαμί να προσεύχονται στο θεό τους που ζητάει τη σφαγή των αλλόθρησκων.

Εμείς ας είμαστε ανοικτόμυαλοι!!!

*Και οι Γύφτοι όλης της Ευρώπης μαζεύτηκαν εδώ*
Διωγμένοι από τις οργανωμένες χώρες, που αναγνωρίζουν τη γάγγραινα και την κόβουν Και πήραν τον έλεγχο των χωματερών και έστησαν παράνομα παζάρια Και κλέβουν ζώα και ρήμαξαν τα μέταλλα και τα καλώδια της ΔΕΗ Και το ρεύμα κόβεται στα χωριά κάθε που κλέβουν μετασχηματιστές Και ο ΟΣΕ καταστρέφεται από το ρήμαγμα και οι ΟΤΑ το ίδιο Αλλά εμένα το μόνο που με πείραξε είναι που δεν είχαμε φώτα στο Λυκαβηττό όταν έκλεψαν κι από εκεί τα καλώδια για το χαλκό Εξάλλου δεν είναι πολιτικά ορθό να καταφέρομαι ενάντια στους Γύφτους, δείτε τι ωραίοι που είναι στις ταινίες και στην Ισπανία (άσχετο που εκεί η Χωροφυλακή ελέγχει κάθε εβδομάδα τους καταυλισμούς τους) Α, ναι: Και κατέλαβαν οικόπεδα και γη ιδιωτών και κρατική και την έκαναν καταυλισμούς και παράνομα χυτήρια.
Και πληρώνει αποζημιώσεις το Κράτος και η αναπνοή μας γίνεται βαριά από τα ιχνοστοιχεία που γεμίζουν την ατμόσφαιρα, αλλά «άνθρωποι είναι κι αυτοί, πρέπει να ζήσουν» Άλλωστε βαριέμαι να πάω στην ανακύκλωση ή να φωνάξω το Δήμο. Οι Γύφτοι είναι πάντα εκεί για να πάρουν όποια παλιά συσκευή παρατήσω εκεί που δεν πρέπει.

*Μ΄ αυτά και μ' αυτά το Κέντρο έγινε ακατοίκητο*
Και πήρα τη γυναίκα και τα παιδιά και πήγα στα Βόρεια Προάστια Εδώ είναι καλύτερα, άσε τους φτωχομπινέδες να τα βρούνε με το συρφετό Κι αυτοί στον Άγιο Παντελεήμονα που φωνάζουν είναι Φασίστες Εγώ, γνήσιο τέκνο της Γενιάς του Πολυτεχνείου, δεν μπορώ να ακούω τις παραφωνίες τους: Ζήτω η Παγκοσμιοποίηση και η Ανεκτική Κοινωνία!!!

Πώς είπατε;
20πλάσια πιθανότητα να εγκληματεί ο Αλλοδαπός;
Μα φταίει η κοινωνία μας που δεν τους δίνει όσα ζητάνε! Και πρέπει να πάρουνε και άσυλο, είναι όλοι Πολιτικοί Πρόσφυγες. Άσχετο που οι εταίροι μας σε αυτή την περίπτωση θα κλείσουν τα σύνορα. Και που ρήμαξαν τα μαγαζιά του Κέντρου, τι πειράζει; Εγώ μπαίνω στην Τζιπούρα (σιγά μην έπαιρνα station-wagon να με λένε οικογενειάρχη - SUV που δείχνει ότι είμαι περιπετειώδης, άσχετο που το έβαλα μια φορά στην άμμο και φώναζα την ΕΛΠΑ να με βγάλει.), χώνομαι στο, παράνομο - το ξέρω, διαβάζω εφημερίδες - MALL, ψωνίζω όσα αντέχει η κάρτα και φεύγω ασφαλής.

Πώς είπατε;
Τα ξενοίκιαστα ανήκουν στα Ταμεία και θα μείνουμε χωρίς συντάξεις;
Καλά να πάθετε, είπαμε έχω ιδιωτική!!!

*Μόνο που να. τώρα τελευταία άρχισα να φοβάμαι πολύ.*
Είναι που μπαίνουν σε σπίτια Προαστίων και όχι μόνο κλέβουν αλλά και βιάζουν και χτυπάνε και σκοτώνουν. Κι ένας φίλος που τον έκλεψαν είπε απλά: Ήταν η σειρά μου
Κι ένα σαν κι εμένα τον έσφαξαν λέει για μια κωλοκάμερα.
Και στο ναό-Βασιλόπουλο μπήκαν μέρα-μεσημέρι με Καλάσνικωφ.
Και οι φυλακές τιγκάρισαν και δε χωράνε άλλους.
Και κάθε μήνα η Αστυνομία συλλαμβάνει 15-20.000, αλλά δεν έχουν πού να τους βάλουν και τους αφήνουν ελεύθερους και αυτοί ξαναεγκληματούν (να, ο Πακιστανός που έσφαξε για την κάμερα είχε αφεθεί με «αποσυμφόρηση» - και τι όρος είναι αυτός, λες και οι φυλακές είναι λεωφόρος.) Κι ούτε στην Εθνική κυκλοφορείς πια ήρεμος γιατί τρέχουν με κλεμμένα αυτοκίνητα οι λαθροδιακινητές και γίνονται πολύνεκρα όταν τους κυνηγούν.
Άσε που πυροβολούν ενάντια στην Αστυνομία και μπορεί να με πάρει καμιά αδέσποτη Και γύρισαν τα παιδιά μου δαρμένα και κλεμμένα από κάτι Αλβανάκια 2ης γενιάς. Φαίνεται τελικά δεν ενσωματώνονται (όπως γνωρίζουν οι εταίροι μας εδώ και δεκαετίες) και το περίφημο «χωνευτήρι» αποδείχτηκε ΜΥΘΟΣ σαν τη μπύρα, μόνο που δεν καταπίνεται.
Και με την κρίση δεν έχω πια χρήματα για security και patrol, άσε που κι αυτοί αλλοδαπούς χρησιμοποιούν (βάλαμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα).
Είμαι κι αγύμναστος, γαμώτο. Και μου έμεινε ξενοίκιαστο και το πατρικό στην Πλ. Βικτωρίας (ποιος πάει να μείνει μέσα στους Μαύρους.) κι έχει κι έξοδα και εισφορές.

Κι ο Στρατός;
Τι κάνει ο Στρατός;
Ξέχασα που εγώ έκανα μειωμένη σε θέση γραφείου (είχα σοβαρότερα πράγματα να κάνω.) και ζητάω να επέμβει να μας σώσει, γιατί μας τρώνε ζωντανούς.

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ: ΜΕΙΝΑΜΕ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΠΡΩΗΝ ΕΥΠΟΡΟΙ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΣΑΛΟΝΙΟΥ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ, ΚΑΙ ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ!!!

Διαβάστε και εδώ σε αντιδιαστολή με το παραπάνω άρθρο, ένα σχετικό ντοκουμέντο μαρτυρία για τους έλληνες μετανάστες στην Γερμανία και βγάλτε τα συμπερασματα σας

Πηγή: Ανώνυμος Έλληνας

Η αλήθεια για την Ελλάδα - Το post που σαρώνει στο διαδίκτυο!

Η αλήθεια για την Ελλάδα - Το post που σαρώνει στο διαδίκτυο!

Μια πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια ενός Έλληνα κάνει το γύρο των social media...και του διαδικτύου τις τελευταίες ημέρες.Φιλοξενείται μάλιστα και στο 9gag μια από τις δημοφιλέστερες σελίδες παγκοσμίως.
Ο Δημήτρης από την Ελλάδα, όπως συστήνεται στον κόσμο, ετοίμασε στα αγγλικά μια εκτενέστατη δημοσίευση γύρω από τους μύθους και την πραγματικότητα στην Ελλάδα.Θίγοντας έτσι σημαντικά ζητήματα.Το δημοσίευμα εξηγεί τα όσα τα ξένα μέσα συχνά δεν λένε....


The truth about Greece

mediagate.gr



HELLO 9GAGers!








Το όνομά μου είναι Δημήτρης και είμαι από την Ελλάδα









Η Ελλάδα είναι μία από τις ομορφότερες χώρες στον κόσμο. Έχουμε ένα μπλε της θάλασσας και το μπλε του ουρανού! θαυμάσιο ήλιο και ανθρώπους από όλο τον κόσμο να μας επισκέπτονται για να απολαύσουν κάθε χρόνο τον όμορφο καιρό μας, την πολύ μεγάλη ιστορία μας, το εξαιρετικό μεσογειακό φαγητό μας και τη φημισμένη φιλοξενία μας!






















Ωστόσο, όπως γνωρίζετε, η Ελλάδα έχει πρόσφατα πολλά προβλήματα. Η οικονομία μας έχει καταρρεύσει.












Οι ξεπεσμένοι πολιτικοί μας δίνουν συνεχώς ψευδείς υποσχέσεις γεμάτες σκατά και οι μάζες τους πίστεψαν και τους εμπιστεύτηκαν.















Η αστυνομία μας, αντί να προστατεύει εμάς, προστατεύει τους ξεπεσμένους πολιτικούς μας και τα συμφέροντα των τραπεζών και των πλουσίων. Η αστυνομική βία στην Ελλάδα έχει πάρει ακραίες διαστάσεις. Σχεδόν κάθε μέρα μπορείτε να δείτε ΜΑΤ να εκτοξεύουν δακρυγόνα στους πάντες, χωρίς να συγκινούνται. Ακόμη και σε ηλικιωμένους και παιδιά, χωρίς λόγο!













Με την ευκαιρία, ο «γέρος» που βλέπετε είναι ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος είναι φημισμένος για το κατέβασμα της σημαίας με τη σβάστικα από την Ακρόπολη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Wikipedia λέει συγκεκριμένα:
«Στις 30 Μαΐου 1941, αυτός και ο Απόστολος Σάντας ανέβηκαν στην Ακρόπολη και γκρέμισαν τη σβάστικα, που ήταν εκεί από την 27η Απριλίου του 1941, όταν οι δυνάμεις των Ναζί είχαν εισέλθει στην Αθήνα. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη αντίστασης που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα. Ενέπνευσε όχι μόνο τους Έλληνες, για όλους τους ανθρώπους, να αντισταθεί ενάντια στην κατοχή, και καθιέρωσε και τους δύο ως δύο διεθνείς αντι-ναζιστές ήρωες.»
Αυτός ο «Μπάτσος» που έχει ΧΑΡΑ στο πρόσωπό του, ασεβεί στην χώρα του και στην ιστορία της χώρας του ρίχνοντας δακρυγόνα ειδικά σε αυτό τον ήρωα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Και ασεβούν σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ,
Εδώ είναι μια άλλη φωτογραφία του ίδιου «γέρου» που χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ:
Κατά τη διάρκεια των ταραχών, είπαν ότι υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που σπάσανε καταστήματα, κατέστρεψαν αυτοκίνητα / ιδιωτικές περιουσίες και έριξαν βόμβες μολότοφ στην Αθήνα.
Κάποιοι άνθρωποι πήραν φωτογραφίες από αυτούς τους ανθρώπους που είχαν τα πρόσωπά τους καλυμμένα και κρατούσαν ξύλα και έριχναν πέτρες εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών και γενικά «έκαναν φασαρία». Είναι τμήμα της ελληνικής αστυνομίας!
Μυστικοί αστυνομικοί οπλισμένοι με ραβδιά, πέτρες, τούβλα, φορώντας πολιτική περιβολή. Οτιδήποτε τοποθετημένο σε μια όμορφη «συμφωνία ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ» από την κυβέρνηση για αλλαγή της κοινής γνώμης με τη δική τους προπαγάνδα … Εδώ είναι μερικές εικόνες από αυτούς τους ανθρώπους. Μια εικόνα = χίλιες λέξεις:
Έλληνες χάνουν τις δουλειές τους. Χάνουμε τα σπίτια μας. Πολλές φορές διακόπτεται η ηλεκτροδότηση σε μας (που σύμφωνα με την ευρωπαϊκή και διεθνή νομοθεσία είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ) αν δεν πληρώσει ένα νέο φόρο που έχει ως στόχο να δοθεί στις τράπεζες και στους διεθνείς πιστωτές μας. Η πείνα είναι πάνω από όλα, πολλοί άστεγοι και δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε αυτό το σύγχρονο νέο μοντέλο δικτατορίας.
Εμείς ακούμε τα νέα σας και τα μέσα ενημέρωσης που κάνουν μια ΑΠΑΙΣΙΑ προπαγάνδα για τους Έλληνες και λένε ότι είμαστε τρομεροί άνθρωποι που δεν πληρώνουμε τους φόρους μας, που κλέβουμε και ότι είμαστε τεμπέληδες.
Λοιπόν, σε ό,τι αφορά αυτό, επιτρέψτε μου να αφιερώσω ένα screenshot του Warrel Dane Nevermore του Τ-shirt του:
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΨΕΥΔΕΤΑΙ!!!
Θέλετε απόδειξη;
Πάμε λοιπόν:
Οι Έλληνες γνωρίζουν τα πάντα γύρω από ΜΥΘΟΥΣ!
Ορισμένοι μύθοι είναι εμπνευσμένοι
Ορισμένοι μύθοι είναι Παραπλανητικοί
Ας αναλύσουμε τον σύγχρονο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΘΟ
ΟΧΙ ΕΛΛΑΔΑ VS ΕΛΛΑΔΑ
Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες
Μέσος όρος ωρών εργασίας ανά έτος σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ
Ναι οι Έλληνες ξόδεψαν τα δάνεια τους όλα σε Σουβλάκι και ΟΥΖΟ!

Ναι, οι Έλληνες δεν παράγουν τίποτα!
Οι εξαγωγές από την Ελλάδα ήταν 31,5% το 2011
(Q1 2011)
Η Ελλάδα παράγει:
Αλουμίνιο
Βωξίτη
Μάρμαρο
Νικέλιο
Χαλκό
Τσιμέντο
Σωλήνες
Μαγνήσιο
Χρυσό
Μπετονίτη
Περλίτη
Όσμιο
Φυσικό αέριο
ΛΑΔΙ
Και φυσικά μεσογειακές γεύσεις!
Οι Έλληνες μολύνουν το Περιβάλλον τους
387 παραλίες έχουν κερδίσει την Γαλάζια Σημαία από το Ίδρυμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης
Εκπληρώνοντας 40 εξαιρετικά αυστηρά κριτήρια!
και άλλες 1000 είναι ΕΝΤΕΛΩΣ παρθένες!
Ναι, μα η Ελλάδα δεν έχει μέλλον!
Αυτός είναι ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ μύθος που έχουμε να ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ!
Οι Έλληνες βρίσκαμε πάντα τρόπους για να ξανασηκωθούν από πολέμους, δικτατορίες, υφέσεις και πολλές άλλες φορές δυστυχώς στην τεράστια ιστορία τους!
είμαστε εργατικοί
είμαστε επίμονοι,
είμαστε μαχητές
και είμαστε πάντα ΝΙΚΗΤΕΣ
Μερικά γεγονότα που τα μέσα ενημέρωσης της χώρας σας δεν σας λένε:
- Η Γερμανία οφείλει προς την Ελλάδα: 575 δισεκατομμύρια ευρώ για
α) αποζημίωση για τον πόλεμο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
β) δάνειο πολέμου που πήραν δια της βίας από την Ελλάδα ΚΑΤΑ το Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο
Δεν είναι οποιοσδήποτε Έλληνας αυτός που σας δίνει τα στοιχεία, αυτό ειπώθηκε από τον κ. Jacques Delpla, Οικονομικό Σύμβουλο του Sarkozy, του Πρόεδρου της Γαλλίας!
- Η Ελλάδα δεν είναι υπεύθυνη για την κρίση
Ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με τα ανεξέλεγκτα τραπεζικά δάνεια για πωλήσεις γης. Ήμασταν πάντα μια μικρή χώρα χωρίς μεγάλες βιομηχανίες, όπως αυτές της Γαλλίας και της Γερμανίας ή της Ολλανδίας. Αντιμετωπίσαμε τόσους πολέμους (κατάληψη από τους Τούρκους για 400 χρόνια μέχρι 1821  - 2 μεγάλοι πόλεμοι) κατά τους οποίους οι Έλληνες σφάχτηκαν σε τεράστιους αριθμούς, πόλεις και χωριά σβήστηκαν από το χάρτη, γυναίκες και παιδιά και άοπλοι άμαχοι, σκοτώθηκαν ή πέθαναν από την πείνα, μετά ακολούθησε ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, μετά ακολούθησε η Δικτατορία της ΧΟΥΝΤΑΣ.
- Οι ξεπεσμένοι πολιτικοί μας σε συνεργασία με τους ξεπεσμένους Γερμανούς πολιτικούς και επιχειρηματίες υπέγραψαν το ΣΚΑΝΔΑΛΟ SIEMENS, όπου έχουν υπογράψει για την αγορά τεράστιων ποσοτήτων προϊόντων της Siemens (από φώτα τροχαίας, σε κάμερες κυκλοφορίας, τον εξοπλισμό ασφαλείας, για να – το όνομα σας), για δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά είναι ΕΛΛΗΝΙΚΑ χρήματα από ΕΛΛΗΝΕΣ, που έφυγαν χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεσή μας και πήγαν σε γερμανικές τσέπες.
- Η Ελλάδα αναγκάστηκε από τη Γαλλία και τη Γερμανία να αγοράσει
ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ στρατιωτικό εξοπλισμό 10 φορές στην τιμή που θα αγόραζε εξοπλισμό από τους Ρώσσους. Ελληνικά χρήματα που πήγαν σε γαλλικές και γερμανικές τσέπες και πάλι. Όσον αφορά τα νέα παιχνίδια μας αφορούσαν:
- Γερμανικά υποβρύχια όλα ελαττωματικά, πλέοντας διαγωνίως!Ίσως αυτό είναι μια νέα φευγαλέα τεχνική στη θάλασσα!
Όσο για τον υπόλοιπο στρατιωτικό εξοπλισμό που αγοράσαμε; Ήταν όλα τα σκουριασμένα και εκτός λειτουργίας. Λίγα ακόμη ελληνικά δισεκατομμύρια ευρώ που πήγαν στους γερμανικούς και γαλλικούς κάδους απορριμμάτων.
- Το ελληνικό μετρό στην Αθήνα, φτιάχτηκε από μια γερμανική εταιρεία! Και πάλι: δισεκατομμύρια ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΥΡΩ πήγαν σε ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ τσέπες!
Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο και πιο σημαντικό, να θυμάστε:
ΔΕΝ ΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ
ΔΕΝ ΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΥΣ
ΔΕΝ ΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
ΔΕΝ μισούμε τους ξεπεσμένους ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ σας (ούτε τους δικούς μας!)
ΔΕΝ μισούμε τα MEDIA σας που ψεύδονται! (ούτε τα δικά μας!)
ΑΝ ΧΑΣΟΥΜΕ αυτή τη μάχη, οι μεγάλες Τράπεζες θα κερδίσουν τον πόλεμο. Εάν η χώρα μας πέσει στα νύχια τους, Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΜΕΝΗ!
Έτσι, παρακαλώ, σηκωθείτε από τον καναπέ σας και βγείτε στις ΠΛΑΤΕΙΕΣ και τους ΔΡΟΜΟΥΣ και ΥΨΩΣΤΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΑΣ και ΥΨΩΣΤΕ ΤΙΣ ΓΡΟΘΙΕΣ ΣΑΣ!
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙΤΕ για όλα όσα φέρνουν σε αυτόν τον κόσμο ΑΔΙΚΙΑ
Σας αφορά!
Ο κόσμος αλλάζει!
Χώρες υποδουλώνονται στις διεθνείς τράπεζες και χρηματιστηριακές εταιρείες!
Το ACTA είναι για να κρατήσει το στόμα μας κλειστό!
Η Ελλάδα είναι στη γραμμή, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΜΑΣ ΜΙΣΕΙΤΕ για κάτι που δεν είμαστε ένοχοι!
Η χώρα μας έχει υποστεί βλάβη και χρειαζόμαστε την ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ σας.
Όχι το μίσος σας!
Ευχαριστώ που το διαβάσατε…
Ευχαριστώ για την ΣΚΕΨΗ!
Από ΕΛΛΑΔΑ με αγάπη!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...